زَخــــــم هـــــــایَتـــ را پـــِنهان کُـن

ایــنجــــا ....

مــَـــــردم

زیـــــاבے بـــــــــا نــــَـــمَـکـ شـــــــבه اَنـــב...

سخـــــــــتــی تــنهــایی را وقتـــــی فــــهمیـــدم

کــ ــه دیــدم مترسکـــــ

بـه کــلاغ میــ ــگویــد:

هرچــقدر دوستـــ ــ داری نوکــ بزن

شاב باش

نـﮧ یڪ روز بلڪـﮧ هزاراטּ سال

بگذار آواز شاב بوבنت چناטּ בر شهر بپیچـב

ڪـﮧ رو سیاه شونـב آناטּ

ڪـﮧ بر سر غمگیـטּ ڪرבنت شرط بستـﮧ انـב ..!

ωـلآمَتےِ اونآيـے کهـ

اين روزآشون به تَظآهُر مے گذَرهـ

تَظآهُر به بے تَفآوُتے

تَظآهُر به بے خيآلے

به شـآدے

به اين که ديگه چيزے مُهِم نیـωـت

ولے فَقَط خودِشون مے دونَن چِقَدر ωـخت مے گذَرهـ..

ایـن دنیـــا جاییست كه

وقتي زانـوهایتــ را ازشـدتــ تنـهای بغــل گرفتــه ايے

بـه جـايهمـدردي ، برایــتــ پــول خــرد  مي اندازنــد !!!

اگــه کسی خندیــد فکر نـکــُن آدم شادیـــِـه !

شایـــد از همــه چـیز بــُـریـده

شایـــد خـسـتـــه َس !

شایـــد خنده رو لباشـه،تا غم تو سینه ش دیده نـشــه !

شایـــد . . .

حکــــم اعــدام بود ...

اعدامـــی لــحظه ای مـــکث کــرد و بـــوسه ای بر طنــاب دار زد

دادســتان گفت :

صـــبر کنید آقــای زنــــدانــی این چــــه کـــاریست ؟!

زنــدانی خـــنده ای کــرد و گفت :

بیچـــاره طـــناب نــمیزاره زمـــین بیفتم

ولی آدمها بدجـــور زمــینــم زدن !

                                      تنها ترین تنها منم

پسری هستم از جنس تنهایی که

چشمانی منتظر دارد و زخمهای زمانه بر قلبش،

حکم مرگ را برایش صادر کرده است... 

یه عمر تنهام خودم خبر ندارم 

دلم خیلی گرفته

نمیدونم چرا ولی احساس خوبی ندارم.

 
دلم میخواد از این جا فرار کنم و برم یه جای دور ... 

 جایی که هیج کس من رو نشناسه ... 

هیچ کس نباشه ... 

سکوت و سکوت و سکون ...  

دلم می خواست کسی پیدا بشه و طاقت شنیدن این همه درد رو داشته باشه ... 

 این همه فکر واسه یه ذهن کوچیک ...

این همه درد ...این همه کلمه ی نگفته ...

این همه سکـــــــوت ...

خدایا ساده ازخطاهایم بگذر؛

همانطورکه ساده از آرزوهایم گذشتی...