سخـــــــــتــی تــنهــایی را وقتـــــی فــــهمیـــدم

کــ ــه دیــدم مترسکـــــ

بـه کــلاغ میــ ــگویــد:

هرچــقدر دوستـــ ــ داری نوکــ بزن

شاב باش

نـﮧ یڪ روز بلڪـﮧ هزاراטּ سال

بگذار آواز شاב بوבنت چناטּ בر شهر بپیچـב

ڪـﮧ رو سیاه شونـב آناטּ

ڪـﮧ بر سر غمگیـטּ ڪرבنت شرط بستـﮧ انـב ..!

ωـلآمَتےِ اونآيـے کهـ

اين روزآشون به تَظآهُر مے گذَرهـ

تَظآهُر به بے تَفآوُتے

تَظآهُر به بے خيآلے

به شـآدے

به اين که ديگه چيزے مُهِم نیـωـت

ولے فَقَط خودِشون مے دونَن چِقَدر ωـخت مے گذَرهـ..

ایـن دنیـــا جاییست كه

وقتي زانـوهایتــ را ازشـدتــ تنـهای بغــل گرفتــه ايے

بـه جـايهمـدردي ، برایــتــ پــول خــرد  مي اندازنــد !!!

اگــه کسی خندیــد فکر نـکــُن آدم شادیـــِـه !

شایـــد از همــه چـیز بــُـریـده

شایـــد خـسـتـــه َس !

شایـــد خنده رو لباشـه،تا غم تو سینه ش دیده نـشــه !

شایـــد . . .

حکــــم اعــدام بود ...

اعدامـــی لــحظه ای مـــکث کــرد و بـــوسه ای بر طنــاب دار زد

دادســتان گفت :

صـــبر کنید آقــای زنــــدانــی این چــــه کـــاریست ؟!

زنــدانی خـــنده ای کــرد و گفت :

بیچـــاره طـــناب نــمیزاره زمـــین بیفتم

ولی آدمها بدجـــور زمــینــم زدن !